Padre Poggi, babbo Natale taršent sesanta cinch dì a l’an
LA VIDEOLETTURA DEL RACCONTO

Santa Lüsìa l’è adrè a cargà al caretìn di regài e pö rüarà anca Babbo Natale. Ga sarà regài a rigulòn pri fiulìn e pri grandi. “Quanta bundànsia!” dišares mè papà. Ma Santa Lüsia e Babbo Natale i düru un dì o dü, pö la giurnàda la pasa e fin a l’an qu’en sna parla pü. Mi go invece in dal cör, e ma piaš parlavnu, un “Babbo Natale” che l’a fai i regài taršent sesanta cinch dì a l’an par quarantacinch ani. Un “Babbo Natale” cl’a fai dal ben a tri generasiòn ad pora gent che gh’èva no gnan un piatìn ad riš da met in dla pansa tüti i dì. L’a mai cercàd gnent par lü e l’è ‘ndai là dùe l’a mandàd al Signùr, par purtà al Vangeli, l’istrüsiòn e la dignità sensa savè gnent da cla gent là, tantomeno la parlàda. Da Sena l’è vulàd par tri mila e cincént chilometri fin a Suihari, in dal “Paiš di cicloni” in meš a l’acqua. Gh’iu in ment che in di primi ani Setanta George Harrison al cantèva “Concert for Bangladesh” par beneficensa? Meš mùnd al s’è cumòs e la töi al disco. Sü la cupertìna gh’èra un fiulìn màgar e biùt davanti a un piat ad riš pusè vöid che pien. Al mè amiš Giani Bassini l’èra l’ünich a Sena che gl’èva, l’em sentüd a ca sua e sa guardèvam in facia cul stes pensier in dla testa: “Che ingiustìsia, pori fiulìn!” Pasàd un para d’ani, la gent l’a dašmentegàd cal fiulìn là e i miliòn ad fiulìn tame lü. Ben, padre Paolo Poggi l’èra bèle là, in dal campo profughi in meš a la guèra e l’è ‘ndai avanti, al s’è dašmentagàd mai gnanca un mumént di so fiulìn. L’a trai in pè una ceša, un uratòri, una scola elementàr par cent cinquanta picinìn, una scola prufesiunàl par cent utanta giùn; al g’a fai imparà a scriu, cüšì e ricamà, l’a fai avanti e indrè süi santé e in barca par višità i trentadü vilàgi ad bambù d’una parochia granda tame tüt al nost Ludšàn.

Cùl crucifis in man, l’amùr in dal cör e cun tant rispèt par cla gent là, tame un murgìn ad campagna in meš a la stala, l’a fai dal tüt par püdè dagh da mangià a quei che gh’èva gnent e fin alùra i cüntèvu men che gnent. E par fagh capì che al nost Signùr l’èra lì e al ga vurèva ben anca a lur.

Padre Paolo l’è vulàd in ciel giüst vint’ani fa. Amò anca incö quand ga pensi ma sa strenš al cör. L’èra nasüd in dal curtilìn arent a ca mia, cun la stala ad so pà Chili davanti a l’üs. Al šiu Chili l’èra un pitlèn bon mè ‘l pan c’al gh’èva quatar vach da nudrigà, un caval e una baréta. Da la so Marieta al ga vüd dü fiulìn e una fiulìna: chisà che roba al sa imaginèva pri so dü mas-cìn! Son sicür che quand un bèl mument i g’an di chi ‘ndèvu tüti dü a pret, Chili l’èra cuntent mè una Pasqua. Marieta magari un brišìn meno: gnalmà vün l’avarés cumpagnàd vulentéra in ceša a spušas. Paolo l’è diventàd padre dal Pime a Milàn, Antonio l’è amò anca incö e par nosta furtüna munsignùr a Sant’Angiul.

O sempar tegnüd in dal casét una futugrafia ad padre Paolo, quand l’èra un giùn misiunàri cun la barbèta negra e du ögi vivi che parìva chi parlèvu! I vidèvu bèle tüta la strada che l’avarés fai in dla so vita in misiòn. Mi guardèvi la foto e pensévi: che curàgg c’al ga vüd! E un an, quand l’è gnüd a cà dopu es stai uperàd in uspedàl a Dacca, ma son sentüd da dagh una man, a lü e a la so gent. Cun Antonio “Tèrso”, mè mama Emilia, Virginia, Alberta, Maria Zinzalini e Piero Losi em trai in pé i “Amici di padre Paolo”. Arnaldo “Pevianìn” l’a fai la tesèra da vend ai soci, n’an ütàd in tanti: i podisti ad Pino “al tulè”, i pescadù ad Pino “al blefòn”, i ciclisti ad Rosolino “cacau mešètu” cun Ivan, i Cumbaténti ad Batista “Cericu” e Funtanéla. Cui mè soci dla banda andèvam in gir a Nadàl vestidi da šampognàri. A Piašénsa em sunàd par dü dì “Piva piva” al centro Farnese. Al por Luca vestìd da Babbo Natale al girèva cun la caréta piena ad caramel e ciuculatìn e g-n’èva asè ai ögi da sent sempar la stesa menàda! Ma em catàd sü un bel miliòn ad franchi par padre Paolo. Grasie a don Abele Uggè, c’al gh’èva so fradél Enrico misiunàri in Amazzonia, em fai anca un lìbar in dialèt prešentàd a l’uratòri dal prufesùr Andrea Maietti. Ièru trenta “Storie della Bassa”, i cos che mè šìa Tugnìna e me papà i m’èvu cüntàd e al libar l’an brüšàd via! Virginia l’a ma dì che anca padre Paolo quand l’èra a l’uspedàl la legèva e al s-ciupèva dal rid cun la “Storia dla merda mola” ambientàda cun gent che lü l’èva cunusüd in dla stala da part a cà sua. Ogni Nadàl dal Bangladesh na ruèva i so auguri scriti su una föia ad palma. E nüm sèram cunténti.

Gh’è gnent da dì: padre Paolo, nasüd in dla “via di Mati” a Sena, in d’un cantòn due tirèva un’aria santa, l’è stai un gigante! E cun lü ièn “Supereroi dal dì d’incö” anca don Antonio, don Nando e suor Mariuccia, tüti “fiöi dla via di Mati”. Bon Nadàl a tüti!

DIZIONARIETTO

regài a rigulòn: un sacco di regali

bundànsia: abbondanza

la parlàda: la lingua

l’an qu’en: l’anno dopo

murgìn: topolino

ma strenš al cör: mi si stringe il cuore

l’üs: l’uscio

gnalmà vün: almeno uno

g-n’èva asè ai ögi: ne aveva le tasche piene

em catàd sü: abbiamo raccolto

via di Mati: così era detta via Virgilio