Ma un dì el ghe dis a la sò fioeula, che poeu l’èr la mè dona, che ‘l sentiva un dulurét da un po’ de témp propi sü la pansa...püssè giù... lì in bass, due cumincia el galon che ‘l cunfina cun i articiòchi, e poeu, el dulur el ghe ravana anca fin sü la punta de la ciapa. Alura la mè dona la me manda dal medegon, e sém ‘ndai inans per un quèi mési a vùnsegh la ciapéta e tüt el rèst, cun la sunza de nimal. Ma ‘l dulurét al post de diminüì el cressèva sèmper püssè. E intanta el diventèva màgher cume un picoeus, cun el nas güss e le urége passe, trasparénti. Sté por om l’èra quasi arénta ai nuant’ani. Ma al mund el ghe stèva amò püssè che vulentèra.
Alura la mè dona e mì cun el parèr del Prevost em decis de lassà pèrd el medegòn, anca perchè a füria de vunsél el denichèva sèmper püssè, e purtà, el nonu a Lod a luspedal, in badilion, a volt. L’èra un stanson largh e lungh che ‘l finiva pü, cun léti a drita e a manca, e apéna dén gh’èra un tüf de tananan che l’èr tütün.
E lì i han cuminciad cun pastine a mesdì, brudin a la sera e pürghe per sliberal. Ste por om al post de tras in pé, el diventèva sèmper püssè quist. L’èra cuntent, apéna, quand che ‘ndèvi mì a trual perchè ghe purtèvi sèmper un scartusét de menton, e lü i a ciucèva de güst. E ‘l se rabièva apéna quand che i ghe sgüièvun giù dal gargarot amò intréghi. Urmai i èrun ani che ‘l gh’èva pü gnanca un biroeul in pé, e sensa denti se sa, l’è püssè dificultus guèrnà la buca.
Insuma, sté por umétu al post de trass in pé, ogni dì che passa el va sèmper in pégiu al punto che büsügna, a turno, sta den a cüral. Alura cunsübiùm che lé, la dona, la sta den del dì, e mì che del dì laùri in campagna sto den de sera.
Difati una sera rivi in uspedal, per dagh el cambi a la mè dona e la me dis cun brìa tirada: «Me racumandi, stagh arént perchè incoeu l’è stai una giurnada muimentada miga mal, e son sadùla. Giù el ghe ven pü e alura... insuma... stagh adré! I vèci i èn nosti e tuca a nüm d’la famìlia nudrigài per ben.
Te capid?!» Si! Va ben, va ben, ho capìd, va pür tranquila che sto chi mì adéss. Difati anca a mì el me parèva propi bel quiét. Alura vo ‘renta al finestron vèrt, perchè l’èra d’estad, e tiri foeura la pipa per tirà una quèi bucada. De infermère e infermè in gir gnanca l’unbrìa.Ièrun giamò tüti ai sò posti giüsti... Tutto tace. Sultant qualche sbadàg, qualche rumur...ogni tan crich... crach...
Qualche schida seca! Se sa, intant che ‘l corp el riposa, el fiada, el sora. E...vedi che lü el me ciama. Alura me porti per ben visin e sculti se’l voeur.
Ma riessivi no ben a capì che roba el vurèva e intanta el se sbatèva sèmper püssè, e
a stèss temp el me fèfa segn vèrs el cumudin e mì credèvi che ‘l vurèva i menton. Insuma, se ‘ntendevum no.E intanta lü el me guardèva cun un pügn d’oeugi, el nas sèmper püssè güss, e cun la lengua lunga una spana, cume un can de cacia. Mi sèvi pü se ghe n’èvi in sacòcia. Ma quand, finalment, Diu la vursüd me par davé capid che ‘l vurèva el papagal. E mì disi, ma cribiu, cun tüti i üséi che gh’è in gir te ghe propi da cercam el papagal.
Intanta mì sevi propi pü due sbat la testa. E lü, por om sèmper püssè disperad.Alura me guardi aturnu e me ven in mént che propi in curtil de l’uspedal ghe l’üselèra.
Ciapi le scale a gran viaménsa e in un buf son denans de l’üselera, ma de papagai n’ho vist gnan vün. Alura me vén in mént da ‘nda a l’entrada, per dumandà... e difati gh’èra vün setàd, impisulàd, cun buca vèrta, un oeug sarad e vün sberlad, che ‘l me dis: « Ma lü se ‘l voeur, che roba ‘l cerca?» E mì sensa perd temp - cerchi un papagal per mè missé- e mì so propi no ‘due ‘ndà a stanal a che l’ura chì, poeu, e a l’uspedal. E lü, intanta che ‘l derviva anca laltr’oeug el me dis:» Che ‘l senta siur, che ‘l me scüsa, ma lü ghi ha propi tüti a cà?» E mì, sübet, sì, sì certo son apéna mì ‘n gir, dona e fioeui i èn tüti a cà ch’i rùnfun. E quel là, che l’ha capid che son stai sincèr, el me dis: « Ma, che ‘l senta, a l’uspedal i papagai i èn no in gàbia, ma tüti nèi cumudin che gh’è despart da i léti. Che ‘l me scüsa, chì, adéss, lünich papagal che gira, de sicücür l’è lü, e che ‘l vaga, che ‘l se spességa, se de no...»
Mì però ho capid no ben se ‘l vurèva dì in cunclüsion, ma, g’ho dì grassie stéss e son ‘ndai ‘ndré de cursa e a tri baséi a la volta; e lü, por umétu, in setòn sül lét che ‘l se sbatèva: ho fai apéna in temp a métegh in man ste rob...che sübet la futa suta la dùbia intanta che ‘l tira un buf...Un bufon...lungh...lungh e fund. E poeu, cuntént e cun un fil de vus el me cèrca un menton.
Cècu Ferrari
© RIPRODUZIONE RISERVATA
