Un po de temp fa, sémpor per la difesa e per valurisà el nost dialèt, èvi invitàd tüti quei che pöd a scriv, ognün a so möd, d’i articui sénsa la pagüra da éss mìga bon. Ghe cunsiglièvi ànca da seguì un po la manéra de scriv che dröva el grande Pezzini e el sottoscritto. Ch’la volta lì èvi fài i “elogi” a vün che scrivèva ben (ànca se gh’o bravàd un po, perchè i so artìcui i me pàrun un po trop lunghi). Ma gh’n’è un àltor che el me piàs tant: Sandro Pizzamiglio, el “Vigilòn», me par de Scügnài, ma l’ò miga truàd sü la guida del telefono. Lü el scrìv ben, el ne cünta sémpor d’le robe che interessa e, de spéss, ànca diverténti, ma... sül Cittadino del 29 de giügn el m’à dài un dispiasè gnànca da cred. L’à parlàd in una manera che el m’à fài vegn le lagrime ai òci. Mi el cunüssi no de persùna, ma el tégni car da un bèl po de témp per la so persunalità ch’la riess a regalà, a chi légg, sémpor un bel po de serenità. Pürtrop, in d’l’ültim so articul, el m’à dài una nutìsia clue avaréssi mai vursüd sent. Ma ànca stavolta l’è riessid a cundìla cun una gran dose de serenità e de una grad Féd da fam sent un bèl po de invidia. Al “Vigilòn” ghe mandi un gràssie grand ‘me la Spagna per quel ch’el m’à fài pruà: l’è stài un gran bel regal. Pödi fa gnént’àltor che fagh tanti e tanti aügüri da risòlv el probléma che el n’à descrìt cun un garb e un curàg che el m’à cunquistàd.Gràssie, Sandròn, un saluto cundid cun tanta amirassiòn.
© RIPRODUZIONE RISERVATA
