Duminca a Sena gh’è la Fera. Qualche an fa l’han ciamada “primaverile” e ad solit la porta l’acqua. Ma a di la vrità, al so num vira, un num vegg mè al can ad San Roch, l’è “Fera ad Santa Maria”. E gh’è un mutiu precis: parchè tanti ani fa la fera la sa fèva dal custìn fin a la cesa ad Santa Maria, che da là in volt su la costa la guarda la puluna e la Madona dal Funtanòn.Ma ricordi che al por Franco “badavela” al ma diseva sempar cla roba chi. E cume lu, tanti da quei che stèva al “villaggio”, quel che al di d’incoe al sa ciama “Rione Santa Maria”. Tame i mè pori soci dla banda: Gineto, Poldu e Bigìn che ieru tacadi a la cesa ad Santa Maria cume nissun d’oltar...A penssà a la Fera ma ven in ment cl’an là che ho toei trenta sepi ad ram dal feramenta che ‘l mitèva zu al bancòn in piassa, propi in facia a ca mia. Parchè in di ani sessanta i fiulìn i stevu no in cà a guardà al computer o la television; num passevam al temp a ‘ndà in gir par la campagna a cercà i nin. E la roba pussè bela l’èra truà un nim, curà quand nassèva i biutìn e spetà chi mitevu i scatignòn: alura l’èra al mument da toe via al nim e purtà a cà i biutìn par tirai ssu in dla gabia.I pussè bravi i sa truevu un ravarìn o un verdòn in dla gabia, fin che al durèva... e i sa stimèvu tuti. Evi toei i sepi par l’invern, ma poe i’ho mai missi zu, parchè ho cuminciad a capì che i besti l’è una bela roba vedi, guardai e rispetai. Incoe l’è pussè facil truà un elefante in dl’ort che truà un ravarìn che al canta in mez al furment, o un verdòn che vula! Adess gh’è pu gnanca i rundan...Penssi a la Fera ad Santa Maria e par ved una cesa cume si deve g’ho da andà in dal negossi noeu dal Pan e Cafè, che i’han dervid in piassa. Una nuità miga da rid pr’un pais tame Sena, che al gh’èva una piassa senssa piassa, in due a la sira a vot ur ta pudèvi girà biut biutent! Adess, grassie al bar ad Carlo e al negossi che disevi prima, almen gh’è un po’ ad muiment. La cesa l’è una bèla futugrafia granda tame tut un mur: quand ta drevi l’uss par andà in dal negossi, ta par d’ andà indren in dla cesa ! Chissà si avaressu dì Tognu al frè, al Moru e Padrìn Sculìn, che ieru tantu tacadi a la cesa! Duminca a Sena gh’è la fera e poedi no dasmentegà amisi vegi tame Costante al tamburìn. La vedi che al ven foera dal purtòn dla Cuperativa vestid dla festa e tut surident, insema a la so dona e al so Carlo, tuti tri in marcia, tuti cuntenti, parchè i van a messa. E finid la funssiòn, dopu la sunada, num soci dla banda tuti a ca sua: mi, Rosolino, Giuanòn, Pino al Pip, Angelo brugnòn e cumpagnia, a beu un bicer, rid e parlà dla banda senssa giaca, cui strumenti vegi e senssa soldi. Un po’ tame incoe. ..Anca se la fera l’è pussè granda e piena ad moto, cavai e gent, par num l’era assè un bancòn dal feramenta, du banchi ad tiraca e i fillssòn da purta a cà.
© RIPRODUZIONE RISERVATA