San Paul cunvèrs, Müsa de Curneliàn, furse trè men deš del dubàs; pichèvi la porta del cumün, due gh’èvi apuntamént p’r i mè laù. “L’asesùr el gh’è gnamò”, “Spetarò chi bel chiét”. Se dèrv la porta, riva ‘na facia scüra: “Buon giorno, Luca, un mesàg, “Mè papà’l gh’è pü, el duna i organi e pö’l purtém a cà”. Feràri, la cunusèva, Cècu de Muntanàš”… furse ghe sèi bèle rivàd, o quasi, chisà perché… schèrsi d’la gent che se vör ben!?Me son tacàd al mür, sensa fa gnàn parensa ò recitàd una preghiera nel menter me parèa de sent la vuš d’la mè cusciensa: nel firmamént de Lod gh’è’n ‘oltra stèla, furse la püsè bèla, quèla d’la gent de nüm, el cör de nüm paišàn, ch’l’à tegnüd viv la nosta ümanità, el nost bèl mund fai de casìne, de ceše de campagna, stradéle’n meš ai campi cu’i madunìn d’i noni’n biciclèta setàdi sü’na banchéta. Lacrime ch’i me righèu le golte per tante e trope volte che s’em vursüdi ben.Nel ’67 da Muntešlìn ò fai el mè prim san Martìn. Ciau Picétu, ciau Mapamondo, ciau Castiòn d’i bèi rivòn Sem rivàdi a Muntanàš; stèvi’n via Masüca 15. Tüti ‘dì, ‘nséma i fiöi d’la casìna e d’la centralina d’l’Enel, due laurèva Cècu, quan l’èra gnamò Cècu, turnèvi’ndrè da scola cu’la “Spini del Macelàr”, vuncia e strasàda, ch’la me lasèva šu denàns del cumün, sü la pauléša. Cart’lòn en bras e fam da sunadù i me fèvu cumpagnia’nséma’l sò magiolino cafelàt che’l ndeèva ‘ pas d’om sü la stradìna bianca fin a la centralina due’l ciapèva servisi vèr le dù del dubàs. L’era la nosta cumpagnia: un po’’l balòn, un po’ don Cešer, un po’ le nuità de nüm fiulòti de ch’i tempi là.Püsè grandìn, ‘n qual an adré, al bar de Seminari a Muntanàš, mia tant da lunš da la sò cà, se fermèva ‘l magiolino cafelàt, rivèva’n Moru pien de viciòria‘salüdà la cumpagnia, cume se diš, cun rispèt, amicisia e simpatia.Pö’l purtèva l’auto’n curtìl e’l se ocüpèva d’la sò famiglia.E’ pasàd tant temp, nel menter ognidün per la sò strada, sem diventadi grandi e’n po’ furèsti, ma quèl che Dìu vör…La sò pasiòn la ricamàd el mund paišàn de nustalgia, la maschera de Lod l’à fai sugnà quèi de cà nosta e quèi de suravìa, cu’la semplicità d’la sò puešìa.Sichè un bel dì, a Lod, dal prufesùr Majét, me son sentìd ciapàd per man da l’armunia, m’è gnüd en ment de scrìu ‘na puešìa. Un dì de primavera d‘un qual meš adré suna’l telefono: “ Ciau, son Antonio… Cècu Feràri d’i Soliti de Muntanàš, diaul, s’em visti a Rivolta a sant’Apulonia; dam a trà, Majét el m’à mandàd ‘na puešia d’un sò amìš, ma el Topo de campagna sèt ti!?”Cume dì vün e vün dü, el temp el s’è vestìd de nustalgia, mi ò frignàd parlenda d’ armunia. “ Sem riturnàdi un popul, per merit tò, d’le robe bèle che te porti’n gir per el nost mund fai sü’n d’la stagiòn növa.”“Sicüra”, el m’à rispòst, s’te vegni’l tri de Mag fem una bèla festa, gh’n’è tanti ben de nüm’nséma ‘la gent furèsta.Nel teatrìn de don Giuél gh’èr pien de gent unèsta.Ciau ludešàn d’antàn, testimòni del temp paišàn e d’la sò vita semper in afàn; Te porti semper nel mè cör, e, quan te’m vegni’n ment, tra’n nigul e’n rag de sul, te fò buchìn da rid, cume me pias a nüm, sensa stò gran ciuciüm.S’la cüntarém en paradìš, ‘dré ‘na gabàda o’n’ingürièra de suravia, quan vegnarà’l mè vulavia
© RIPRODUZIONE RISERVATA
