Stamatina ho timbrad el cartelìn de prešensa en piassa del Dom, e cume al solit gh’èvi en man el balìn, ciciarèvi cun dü amiši. Luciano, el püssè malcagad, el me ciapèva en gir. «Vigilon, fam un piašè, cambia cla maieta lì, l’è de un giald sfaciàd, te s’è bèl cume un canarìn.»«Ghe credi che son bèl cume un canarìn, l’è una Lacoste, la custa un sach de danè.»«Nè! El canarìn en questiòn l’è no quel che canta e che mangia el mei, ma quel che mangia le giande.» Vurèvi rispundegh cume son bon mi, ma me son sentüd tirà la cinta di calson e me son girad.«Ciàu Sandròn, quant temp che te vedi no.»«Madalena! Che bèla surpreša, cume stì?»«Miga trop ben, vedet, vò en gir setàta sü la carusela, a dit la verità g’ho un pò vergogna, guarda cume son ridüida, pari püssè ‘na šbanegia per fa rampegà i fašöi, che ‘na dona, son calàda un sach de chili. Per furtüna che mè neùda ogni tant la me cumpagna en gir per Lod e me trò via un briš.»«Nonna non lamentarti, il signore lo sa quanti anni hai?»«Te g’he rešon, me lumenti, ma ho bèle cumpìd nuantacincani, son nona tre volte. Son pari de mè cüšin Carlèto, envece mè cüšina Aldina l’èra del dešdot, lùr pürtrop ièn šamò en paradiš. Sandron te vè spes al nost paiš?»«Si, quasi tüti dì fò el mè girèt.»«Mi son via da setantani, e i saràn almen deš che ghe vò no, me ricordi pü gnanca cume l’è fai.»«A Scügnai cambia mai gnent ma per nüm che sem nasüdi lì l’è semper un bèl paešot.»«Ne, Sandron, mè fiöla la m’ha di che te s’è stai malad, ma mi te vedi bèl belènt, te g’he no la facia da malad, e pö semper vestid ben, son propi cuntenta.»«Madalena ve ringrasi, ch’el porcu chi, el m’ha apena dì che cun cla maieta che g’ho sü ghe sumigli a un canarìn de quei che mangia le giande.»«Se dišel sü, Sandron l’è bèl anca cun sü un sach, el se ricorda pü quand l’èra en divisa, che rasa d’un cristiàn che l’èra. Sandron dam atrà cun la maieta gialda te s’è bèl, ma bèl, cume un cül de pulenta de quand s’èri fiulina.»«Nonna! Sei matta?»«Taš ti. Ho apena di che son del milaneuncentderset. A chi tempi là gh’èra tanta miseria e nüm fiöi semper tanta fam. Cara la me gent, quant mè mama la stravacheva sül mešin el cül de pulenta l’èra ‘na meraviglia, e tant che el füm prufümad dla gialduna el careseva le facie de quei šetadi al taul, entant che le la taieva en tante fete quante le buche gh’èra da sudisfà. D’invern, le rare volte che gh’èra la pitansa, l’èra semper o ‘na scaia de furmai, o un fetìn de strachìn veg, ma l’èra la pulenta, benedeta le, che nè sculdèva, le man, la gula, el sangu, la mè pulenta la gh’eva gnent da spartì cun cla piciorla gialda che se mangia ades. Neùda rüšem a cà, l’è quasi ura de dišnà, e fam no la pulenta valsügana, se no fò sciopero dla fàm. Ve salüdi tüti, e ti Sandron mola no, cerca da sta bèn, ve chi fam un bašìn, e quand te vè al murtori del nost paiš, dì ‘na prece per i mè.»«Vulentera Madalena, e de sicür gl’ha meti tüta per sta ben.»El mè amiš Luciano l’è restad de stüch. «Sandron, che puešia cla dona li, la t’ha fai un cumpliment incredibil, nuantacincani cumpidi, l’è amò dersedada e fina.»«Sicüra de si, e l’è anca laureada.»«Dabon? Che facultà l’ha fai?.»«Cla facultà che pöd iscrives apena i paišàn, e se diventa dutùri en Saggezza.»
© RIPRODUZIONE RISERVATA