Vedi che a Cudogn gh’è in calendari una gita al Similaun. Ciumbia, mi al Similaun ga son bèle stai e quan ga penssi ma ven i strangulgiòn. Son partid par la val Senales in di primi ani Utanta cun Luca e Mariano, du soci che parlèva no trop, ma i utèvu quei che ghèva bisogn senssa fa trop burdèl e sarà anca stai par quest che stevam propi ben inssema. Ben, una matina, senssa la cartina in man e senssa zainet in spala, em deciss da ‘ndà fin su al rifugio Similaun, a tri mila metri in mez a la noeu. Pronti via, tame se fussam stai du muntagnè. In principi la pariva una rampegada nurmal cume tanti, in mez al fresch di pin, ma dopo un’ ura la sé fai dura. Em cuminciad a cavà zu un maion, poe la camisa, poe em fai ssu la manica dla maietina bianca e cul fassulet sa sughevam la frunt. Vun davanti, vun dadrè e vun pussè indrè amò. Al sul al pichèva in testa e seram in mez ai sassi, ognidun al rampegheva cul so pass e nissun parlèva. Ogni du par tri, cun la scusa da dag un’ugiada ai mè du soci, ma fermèvi par buffà un mument: Mariano al diseva gnent e al guardèva Luca che al rampeghèva miga mal davanti a tuti e al sudèva tame una funtana. Videvam no l’ura da rivà ma al rifugio al sa videva mai. Un bel mument l’em spuntad là in volt, miga trop luntàn. Cuiòn la mè Rusìn: gh’era da fa una rampegada e da girà da chi e da là tame un biss! L’èra la vuna e mesa quand sem rivadi e gh’èvam una fam da sunadù! Seri strach mè un nimàl, pien ad fam, pien ad sed e ad fastidi ai gamb, ma tantu che strach che gh’evi no gnanca la forssa da fa andà la buca! Sem setadi su là foera suta al sul e ho cumandad un minestròn, Mariano al m’ha guardad e l’ha fai istess me mi. Em miss la testa in dla supa tame nimai a l’albi. Luca invece l’ha sarnid da mangià pan e speck. Cuiòn la mè Rusìn: tuti num sa spetèvam un bel piatìn cun set o vot fetìn bei sutii, ma i g’han purtad un mezin ad legn cun un toch da speck volt tri dida, un curtel, tri fet ad pan negar e un para ad cucumrin. La nosta supa, bèla colda e saurida cun indrèn quatar tochi ad pan scur, l’evam no gnanca vista! L’è andai zu tame un rusoli e n’ha miss a post ben benune. Invece Luca al bastaièva al toch da speck cul curtel e n’ha mitèva in buca un bucunìn a la volta senssa sgagnà, cui oegi strachi e al gh’èva fin diguai a mandài su! Mi e Mariano sem guardadi e em cuminciad a rid, a rid... Luca l’ha dasmiss da mangià e al rideva anca lu. Cume seram cuntenti inssema e cun poch! E cume l’era bel rid tuti tri. A la sira in albergh ho vist che Luca al tremèva tame una foeia, in let al pichèva i denti tame vun d’invern in mez a la noeu! «Luca, stet ben no?» E lu al disèva gnent. Ma scapà l’oegg e vedi che al g’ha la testa tuta russa invernighenta. Cuiòn la mè Rusìn: l’èva fai tuta la rampegada suta al sulatòn senssa capel in testa! La matina dopu gh’èra bèle passad tut. Al temp l’era bel, ma prima da fa un’oltra rampegada, g’ho di: «Adess ‘ndem prima a to un capel! Vott fa la fin di ier?»Chi rob chi i ma vegnu in ment quand vo al cimiteri. Ma fermi da mè papà, la guardi, disi du patèri e dopu un minut ma ven davanti ai oegi Luca e Mariano... ma g’ho mai al curagg da ‘ndà a truai.
© RIPRODUZIONE RISERVATA