L’èva pruad a sunà anca i piatti

Di volt capita che sa lassa perd un’ucasiòn, passà i di e poe...sa riva tropp tardi. Dopu dispiaz propi tant, ma...urmai gh’è pu gnent da fa.Ogni tant a la duminca vo a messa a Sena. Ma seti sempar su la banca da drè a quela in due sa seta i mè soci dla banda, i soci di bei tempi. Tuta gent anssiana che ho cunussud quand i sunèvu mè una viola suta i urdin dal Moru. Ben, suta Nadal foera da messa, g’ho dì a Pino che ma saress piasud truass inssema e fa una mangiada fra d’ num ex bandisti. Pino, Giuanòn, Angelo e Domenico Cicotu a gl’han di subat a Stefanino. Tanto vero che, dopu un tri sman, foera da messa granda, Stefanino al ma ved e al ma diz tut cuntent: «Ho savud che ta voi fa una mangiada cui bandisti vegi. Brau, dai, trala in pè ma ‘rcumandi.» Stefanino, busugna di, l’era al meno vegg di soci c’ho numinad prima. In dla banda l’ha sempar sunad al sassofono; poe un bel mument al gh’èva avud di prublemi ad salut e alura la duud dasmett. So che gh’è custad tant decid da dasmett. Stefanino l’è sempar stai una grand brava perssuna, tut famiglia, cesa e uratori. G’ho in ment che la fai al bidèll in d’una scola a Milan par tanti ani; di volt la truèvi su la curiera dla Sila che gnèva via da Milan a la vuna e meza, quand andevam a cà tuti du da scola e rivèvam a Sena a tre ur dal disnà. Ma ièru pussè i volt che lu al ruèva a ca a la sira. L’èra dabòn una perssuna a modo, unest, dignitus, surident e dispunibil cun tuti.E la disi no tant par parlà ben... Avari capid ad sicur che, se parli inssi cume son adrè a parlà, voer di che gh’è capitad un quicoss. E si, cara la mè gent, una roba grossa e a l’ impruisa. Ma...tiremm innanss. Da quand l’èra in penssiòn Stefanino al sa déva da fa cume vuluntari dal cumun. L’avaress pudud sta a ca sua, girà in bicicleta e giuca a cart cume tanti. Ma l’èra trop tacad a l’uratori e a la cesa, cressud cun don Merlini, don Otavio e don Giuan. Cla roba lì da dass da fa pri oltar gl’èva in dal coer! Cun la banda inventada da l’Arcipret don Merlini, Stefanino l’èra propi tacad e afessiunad, tant che, se ricordi ben, l’èva pruad a sunà anca i piatti e al tamburell par lassà no al servissi e i so soci. E par ven a quel che disèvi in principi, tal chi sa resta: quand gh’èvi prumiss una mangiada in cumpagnia, lu l’èra tut cuntent e al m’èva di che pro, prima, ghèvam da fa amò una sunada pr’al pais, num ex, inssema tame una volta. Mi seri restad tame quel dla mascherpa. Ma cume, ho penssad, ièn ani e ani che sunèn pu: cume femia? Intant è passad un para ad mesi, mi g’ho vudd tanti rob da fa e ...I bandisti vegi tuti inssema, cara al mè Stefanino, adess i ta cumpagnu par l’ultima volta e senssa sunà, parché intant i gan da sugass i oegi cul fassulett in man. E scusam, se ta poedi, scusam se ho spetad trop temp e cla sunada là che ta mè di da fa urmai, chi in pais, sem pu in temp a fala inssema.

© RIPRODUZIONE RISERVATA