San German e San Germanin: apena a Sena gh’è du giurnad inssi. Rivi in machina da Vori e passa la purtassiòn. Fin a un’ura prima piuèva, ma don Giuseppe al sa fa no impressiunà trop: la prucessiòn la sa fa fin al Custìn e poe sa turna indrè. Mi rivi a ca da mè mama, tuchi l’uss e gh’è sarad: mè mama la gh’è no. La m’èva di che la sa sentiva no da ‘ndà fin in cesa, invece...L’è ‘ndai in cesa ad sicur parchè la vurèva vedd al Vesch. Vo sul purtòn dla Cuperativa e... ma ven davanti ai oegi un amizòn.
Custant a la sagra al ga tignèva cume so no che roba. Ma gh’è da di anca, par quei che l’han cunussud no, che al g’ha tignèva a Sena. Custant l’era tacad a San German, l’ha spetèva mè la mana! Prima da tutt par lu gnèva la funssiòn in cesa e poe... quela cui so soci a ca sua. Che Sagra quand gh’èra amò Custant!
Lu l’era generuz cui bandisti e ia purtèva a ca sua a boeu un bicer...oh diu, apena un bicer propi no, magari du o tri cun una feta ad salam, o magari anca un butigliòn!
«Seram in quatar a ca sua, al cunta al Gnene, setadi foera suta la losa. Custant al gh’èva una cantina che gh’èra da fa ssu i baffi! L’è ‘ndai zu in cantina e l’ha purtad su un bel butigliòn pien ad pulvar. Ogni an dal Piemunt al purtèva a ca un vin che par num, bituadi a boeu al vinèlu dal Trianòn e dal Brinsidino, al restèva un po’ fort...Ben, finid al butigliòn cumpagnad da du fett ad salam, em fai par levà in pe, ma Custant l’ha ciamad la so dona: - va zu in cantina a toenu ssu vun da quei su la scanssia in volt! Ma cuiòn la mè Rusìn!Al so vin l’èra no acqueta...Ben, em finid che n’è tucad boeu un oltar butigliòn e quasi è gnud sira. Giuanòn, cume l’è levad ssu dla cadrega, l’è scapusad in dal pè dal taul, al s’è tacad a la tuaia e l’ha tirad zu cun tuti i biceri! E Custant zu a rid! Sa truèvam a ciciarà e a rid, a cuntassla su, e a la fin a ‘ndà a cà sa traballèva miga mal. Al nost San German l’èra quel li.»
Custant l’era un om ad cumpagnia cume pochi, tame so papà Carlètu dal Tamburìn, che ho fai in temp a cunuss. Dopu tanti ani passadi a viagià su la Sila a Milan, due al fèva al ragiunier, una volta in penssiòn al s’è miz a fa al lignamè cui machinari che gh’èva lassad so papà. Al lignamè cume passa temp, e al mitèva a post tauli e cadregh, la mubilia da cà sua. Custant l’era demucristiàn, ma al fèva baldoria senssa guardà la pulitica.
L’era bel ved Custant cun la so famiglia ven foera dal buchiroel tut surident: al ta mitèva in dal coeur la voia da fa fessta, ta capivi che l’èra no la solita duminca, ma la duminca dla Sagra, ta sa sentivi urguglius da festeggià San German. Anca se poe la finiva cun la messa e la taulada cui ravioei in broed in dal piatt e un bel dunell nustran in umid.
Ma al bel l’è che l’era miga finida li! Dopu San German gh’èra San Germanìn. Gh’è da dì che l’era una tradissiòn dl’arcipret Don Giuan e Custant al g’ha tignèva miga mal. Al lundi dla Sagra, al pret al fèva festa e al purtèva a mangià sul Piasentìn un quai sociu, quei che vurèva ‘ndà; magari ieru propi no tuti basabancòn, ma quant sa tratèva da mangià e boeu...
Chi rob chi e chi amizi chi i ma vegnu in ment intant che son dal panetè al lundi dla Sagra a Sena, propi là in due gh’èra una volta la Cuperativa. Adess, sicume sem in dal dumila, al panetè al vend anca al vin e al fa i cafè!
E alura ho fai un San Germanìn cui soci dla banda d’una volta, cun Franco Paiòn e al Gnene e cun mè cusìn Tino. In quatar em vuidad du butilli ad vin bianc fresch, em ciciarad e ridud. Ma...gh’è gnent da fa: a ca da Custant l’èra tuta un’ oltra roba! E un oltar vin!
© RIPRODUZIONE RISERVATA